200 km schaatsen

Ik voel een zekere spanning. Gaat ie d'r komen? Mijn 5e Elfstedentocht. Niet dat ik 'm ooit gereden heb. Sterker nog, de keren dat ik op de schaatsen heb gestaan zijn op twee handen te tellen. Dat was vanwege uiteenlopende redenen geen onverdeeld genoegen, kan ik u vertellen.

Dit in tegenstelling met de bijkomende ijspret. De snert, de warme chocomelk. Het hele scala aan menselijke emoties, gezonde blozende koppen, uitputting, pijn, voldoening, een lach en traan. Tjonge, wat kijk ik graag naar mensen. Ik heb echt diep respect voor sporters, half-getrainden en iets minder voor de gekken en dwazen, de ongetrainden, die de uitdaging van 200 km schaatsen aangaan. Vraag mezelf  dikwijls af of die emoties die ik bij mezelf ontwaar ook waarachtig zijn of dat ze onbewust aangestuurd worden door aandringen van de media. Maakt niet uit welk kanaal je opzet, welke krant je opslaat. Het zijn allemaal soevereine berichtgevers die veronderstellen ons in veelvoud  te kunnen bestoken met hun identieke boodschap en hopen ons daar gelukkig mee te maken. Overdaad schaadt. Echter met de hand op mijn hart stel ik vast, dat ik en alleen ikzelf, verantwoordelijk ben voor mijn opwinding bij een mogelijke doorgang van de tocht der tochten. Het was daar, diep van binnen, al bij de eerste berichtgeving over een mogelijke koudegolf. Ruim voordat de media zich massaal op dit fenomeen stortten.

Nu ik daar zo over nadenk, trekt mijn grijze massa vrij gemakkelijk de parallel met de rol, en sommigen zullen ook beweren, de functie van de media bij de gehypte uitvergroting van de schuldenproblematiek met al die mislukte, papegaaiende onheilsprofeten  die absoluut niets toevoegen aan de discussie over het vermeende naderend failliet van Europa en haar gemeenschappelijke munt. Nu pas besef ik mijn groeiende bewondering  voor de onbetwiste gangmaker van de kopgroep. Mevrouw Angela Merkel.

Onverstoorbaar, standvastig, koersbepalend, stapje voor stapje de beste schaatsers om je heen verzamelen. De kopgroep formeren en het peloton oplijnen. Jezelf eerst verzekeren van de steun van de sterkste benen. IMF en ECB. Knap gedaan. Dan een paar stayers, die je uit wind zetten. De Franse president Sarkozy, het tandem Rutte en de Jager en nog wat vooraanstaande Duitse landgenoten mogen de boodschap verkondigen. Een kopgroep die elkaar aanvankelijk wat schuchter aftast en vervolgens de handen ineen slaat. Gelukkig bekende Frau Merkel  in een onbewaakt ogenblik, dat ook zij haar momenten van twijfel kende. Ik denk dat haar biografie over een jaar of twintig verfilmd zal worden. Van mij mag het morgen al, kan gewoon niet wachten. Ze lijkt in niets op een van de vroegere leiders van haar land. Ze schreeuwt niet, is bescheiden, wijst beleefd de weg, vertrouwt haar adviseurs. Het invoeren van die ene munt heeft absoluut zijn toegevoegde waarde al bewezen en is zeker zijn doel niet voorbij geschoten. Duitsland is gewoon Europa en wij allen plukken daar de vruchten van. Wie wil er nou niet zo'n buurvrouw.

Maar ook even de hakken in het zand. “Beste Grieken, natuurlijk zijn jullie lid van Europa. Schulden maken. Het kan een keer uit de hand lopen, hebben we zelf ook gemerkt, toen wij de samensmelting van onze twee Duitslanden wilden financieren. Kostte ook zo'n slordige 300 miljard. We hebben dat tenslotte wel voor elkaar gekregen. We zullen ook jullie helpen, maar dan eerst bij jullie thuis orde op zaken stellen.” Het zijn dezelfde gesprekken die je met je kinderen voert als ze wat al te uitbundig hun centjes hebben verbrast tijdens hun vakantie in Chersonissos. Niets meer en niets minder. Ook dan zegt een goede ouder: tor hier en niet verder. En als je niet bereid bent om je te schikken naar je situatie, krijg je helemaal niets meer. Het hoort gewoon bij de opvoeding. 

De kritiek uit andere werelddelen is inmiddels verstomd. Time is your friend. Geitner hoeft niemand in Europa meer krachtig toe te spreken, geen loze beloftes meer uit  China of Japan. Alle hijgers en opgewonden betweters zijn afgeschud.

Ze hebben het door. Er is wel een leider in Europa en er is democratie. Inspraak voor allen. De media berichten schoorvoetend dat de bevolking klaar is met al die doemscenario's. Het is dus geen issue meer. We zien  wel waar de pijn valt. In ieder geval wat zuiniger aandoen. De spaarquote stijgt, de bestedingen nog altijd licht dalend. Niet aan de noodrem hangen zoals in 2008. De schade blijft  vooralsnog beperkt. Daarom is de AEX weer redelijk snel opgeveerd naar 325. Dat was wel het punt waar we ten tijde van alle onheilspellende berichtgeving overstag gingen. Ik denk dat we nog wel een kwartaaltje moeten wachten voordat we meerdere bevestigingen zullen krijgen dat de meeste bedrijven hun winstgevendheid op peil kunnen houden. De werkgelegenheidstoename in de US is een eerste lichtpuntje, consolidatie en minder slecht dan verwachte eerste kwartaalcijfers zouden het volgende lichtpuntje kunnen zijn. 

Het feit dat de boodschap: het ineenstorten van onze economie plaats heeft gemaakt voor bezuinigen en stimuleren is wat mij betreft een teken van realiteitszin. Toekomstig herstel van groei nu reeds inprijzen lijkt me nog iets te voorbarig. Mijn voorlopige tradingrange is 315-343. Voor wat het waard is. Zo is er altijd ruimte voor nog een broodetende profeet. Op naar Friesland. Ik zal mijn boterhammen hard nodig hebben.

Frank Oosthoek
Raad van Advies